Keane in Amsterdam: Een Onvergetelijke Ervaring

Het moet in september 2009 zijn geweest toen ik voor het eerst echt kennismaakte met de band Keane. Natuurlijk had ik daarvoor al nummers van ze op de radio gehoord, maar als klein meisje had ik niet veel gevoel voor muziek. Tenminste, dat vind ik zelf. Hoe dan ook, op die dag in 2009 werd ik er door verrast. Ik was een clip aan het kijken van een afscheid van iemand uit GTST. Daar was ik toen helemaal gek van. Het lied dat daarbij werd gebruikt was "This Is The Last Time" Ik wist dat ik het ergens eerder had gehoord, maar ik wist niet waar. Waarschijnlijk op de radio. Ik weet nog dat ik eerst dacht dat het door een vrouw werd gezongen, maar dat bleek niet zo te zijn. In het begin had ik geen flauw idee hoe het nummer heette. Daar kwam ik later pas achter. Toen is het een paar jaar stil gebleven tussen mij en Keane. Ik draaide This Is The Last Time soms nog wel eens, maar voor de rest was ik ze zo ongeveer vergeten. Toen, begin 2012, ging ik meer nummers van ze opzoeken. Uit nieuwsgierigheid. En ik vond ze stuk voor stuk geweldig. Toen pas ben ik echt fan geworden. Ik ben van alles over ze gaan opzoeken en natuurlijk zocht ik live optredens van ze op. Maar gisteren, 16 oktober, was ik zelf bij één van hun live concerten. En ik vond het fantastisch!

 

We

kwamen er rond drie uur aan. De deuren gingen pas om half zeven open en het concert begon om acht uur, maar ik wilde er extra vroeg zijn. Dit omdat ik vanwege mijn handicap graag zo ver mogelijk vooraan wilde staan. En natuurlijk niet alleen vanwege mijn handicap. Er stonden nog niet zo veel mensen, maar een tijdje later werd het al wat drukker. Er vormden zich hele rijen voor de Heineken Music Hall, waar het concert zou plaatsvinden. We zagen Richard, de drummer, even van heel dichtbij toen hij met de wachtenden kwam praten. Ik was te verlegen om iets naar hem te roepen. Na een paar uur in de kou gestaan te hebben mochten we naar binnen. Iedereen renden de HMH in om zo ver mogelijk vooraan te komen. Wij ook. We kwamen uiteindelijk op de tweede rij terecht. Iets waar ik heel erg blij om was. Na nog zo'n anderhalf uur gewacht te hebben begon het voorprogramma. En toen dat afgelopen was, kwam, na nog een half uurtje gewacht te hebben... Keane!

Mijn verlegenheid weerhield me er deze keer niet van om keihard met alles mee te zingen. Volgens mij heb ik nog nooit in mijn leven zo hard gezongen, maar niemand heeft het gehoord. Ik hoorde het zelf niet eens, dus ik vroeg me vaak af of ik nog wel een stem had. De nummers volgden elkaar op. Af en toe zei Tom Chaplin, de zanger en van af het begin af aan al mijn favoriet, wat dingen. Hij heeft ons ook een stuk of zes keer bedankt en zei dat we een heel goed publiek waren. Ook vroeg hij ons meerdere keren om zo veel mogelijk lawaai te maken als we maar konden.

De tijd vloog echt voorbij. De band was geweldig en ze voerden alles heel mooi uit. Ik heb me laten gaan tussen al die mensen en... dat voelde niet verkeerd. Toen Keane uiteindelijk het podium verliet, begonnen er mensen te schreeuwen "We want more!" En gelukkig kregen ze hun zin. Keane kwam terug en speelde nog een paar nummers voor ons.

Het was voor mij dus een geweldige avond! De volgende keer dat ze naar Nederland komen zal ik er alles aan doen om er weer bij te zijn.