Serious Request is Begonnen!

Er is nooit echt iets bijzonders geweest tussen mij en Serious Request, maar sinds Tom Chaplin, mijn idool, samen met Laura Jansen het themanummer van dit jaar verzorgt, volg ik het wel heel intensief.

Klik hier om het nummer te downloaden en Serious Request 2012 te steunen!

Onze Jarenlange Vriendschap

Tom en ik leerden elkaar kennen op de peuterspeelzaal. We waren allebei nog jonge, onervaren peuters. Van die tijd weet ik niet veel meer. Ik weet nog wel dat we het niet zo goed konden vinden met elkaar. Nog niet. Dat kwam later.

In de jaren na onze eerste ontmoeting zijn we steeds dichter naar elkaar toe gegroeid. Toen onze tijd op de peuterspeelzaal er op zat, gingen we naar de zelfde basisschool. Daar zaten we een tijdje bij elkaar in de klas. Toen veranderde dat en zagen we elkaar niet meer tijdens de lessen. Later kwamen we weer bij elkaar in de klas terug. Dat was voor een jaar of twee zo. Toen ging ik helemaal van school en liet Tom achter.

Ik ben nu weer van school verandert. Tom en ik zien elkaar dus nauwelijks meer. Gelukkig spreken we elkaar zowat elke dag. Onze vriendschap heeft zo z'n ups en downs, maar de laatste jaren gaat het erg goed tussen ons. Wij vormen samen een team, een duo. Duo M en T, zo hebben we onszelf genoemd. Nu hebben we zelfs een gezamenlijke blog opgericht die onze vriendschap een beetje symboliseert. Hopelijk blijven we vrienden voor het leven!

Klik hier en neem een kijkje op onze gezamenlijke weblog!

Vaarwel Beugel!

Het is even wennen. Bijna vier jaar lang heb ik er mee rondgelopen. Zonder onderbrekingen heb ik hem gedragen. Soms had ik er last van, vooral na een bezoekje aan de orthodontist. Maar meestal voelde ik er niets van. Het was gewoon een soort onderdeel van mijn gebit geworden. En nu... is hij er uit. Ik kan het nog maar nauwelijks geloven.

 

< Het duurde wel erg lang voordat ie er echt uit was. Ze deden er een uur over, want niet alleen de beugel werd er uit gehaald. Ze zetten ook draadjes achter mijn tanden. Die moeten er voor de rest van mijn leven blijven zitten, om er voor te zorgen dat al die jaren werk niet voor niets zijn geweest. Ik heb er niet zo heel veel last van. Ook moet ik nog een jaar lang een nachtbeugel dragen. Die gaat mijn moeder aankomende woensdag ophalen. Ik hoef dan gelukkig niet mee. Ik hoef die beugel alleen maar te dragen als ik slaap. Ik ben er dus nog niet 100 % van af, maar de beugel die ik al die tijd gedragen heb is er wel uit. Alles gaat nu makkelijker: eten, en zeker het poetsen.

Keane in Amsterdam: Een Onvergetelijke Ervaring

Het moet in september 2009 zijn geweest toen ik voor het eerst echt kennismaakte met de band Keane. Natuurlijk had ik daarvoor al nummers van ze op de radio gehoord, maar als klein meisje had ik niet veel gevoel voor muziek. Tenminste, dat vind ik zelf. Hoe dan ook, op die dag in 2009 werd ik er door verrast. Ik was een clip aan het kijken van een afscheid van iemand uit GTST. Daar was ik toen helemaal gek van. Het lied dat daarbij werd gebruikt was "This Is The Last Time" Ik wist dat ik het ergens eerder had gehoord, maar ik wist niet waar. Waarschijnlijk op de radio. Ik weet nog dat ik eerst dacht dat het door een vrouw werd gezongen, maar dat bleek niet zo te zijn. In het begin had ik geen flauw idee hoe het nummer heette. Daar kwam ik later pas achter. Toen is het een paar jaar stil gebleven tussen mij en Keane. Ik draaide This Is The Last Time soms nog wel eens, maar voor de rest was ik ze zo ongeveer vergeten. Toen, begin 2012, ging ik meer nummers van ze opzoeken. Uit nieuwsgierigheid. En ik vond ze stuk voor stuk geweldig. Toen pas ben ik echt fan geworden. Ik ben van alles over ze gaan opzoeken en natuurlijk zocht ik live optredens van ze op. Maar gisteren, 16 oktober, was ik zelf bij één van hun live concerten. En ik vond het fantastisch!

 

We

kwamen er rond drie uur aan. De deuren gingen pas om half zeven open en het concert begon om acht uur, maar ik wilde er extra vroeg zijn. Dit omdat ik vanwege mijn handicap graag zo ver mogelijk vooraan wilde staan. En natuurlijk niet alleen vanwege mijn handicap. Er stonden nog niet zo veel mensen, maar een tijdje later werd het al wat drukker. Er vormden zich hele rijen voor de Heineken Music Hall, waar het concert zou plaatsvinden. We zagen Richard, de drummer, even van heel dichtbij toen hij met de wachtenden kwam praten. Ik was te verlegen om iets naar hem te roepen. Na een paar uur in de kou gestaan te hebben mochten we naar binnen. Iedereen renden de HMH in om zo ver mogelijk vooraan te komen. Wij ook. We kwamen uiteindelijk op de tweede rij terecht. Iets waar ik heel erg blij om was. Na nog zo'n anderhalf uur gewacht te hebben begon het voorprogramma. En toen dat afgelopen was, kwam, na nog een half uurtje gewacht te hebben... Keane!

Mijn verlegenheid weerhield me er deze keer niet van om keihard met alles mee te zingen. Volgens mij heb ik nog nooit in mijn leven zo hard gezongen, maar niemand heeft het gehoord. Ik hoorde het zelf niet eens, dus ik vroeg me vaak af of ik nog wel een stem had. De nummers volgden elkaar op. Af en toe zei Tom Chaplin, de zanger en van af het begin af aan al mijn favoriet, wat dingen. Hij heeft ons ook een stuk of zes keer bedankt en zei dat we een heel goed publiek waren. Ook vroeg hij ons meerdere keren om zo veel mogelijk lawaai te maken als we maar konden.

De tijd vloog echt voorbij. De band was geweldig en ze voerden alles heel mooi uit. Ik heb me laten gaan tussen al die mensen en... dat voelde niet verkeerd. Toen Keane uiteindelijk het podium verliet, begonnen er mensen te schreeuwen "We want more!" En gelukkig kregen ze hun zin. Keane kwam terug en speelde nog een paar nummers voor ons.

Het was voor mij dus een geweldige avond! De volgende keer dat ze naar Nederland komen zal ik er alles aan doen om er weer bij te zijn.

De Strijd Tegen Het Dagelijks Leven

"Dit is je stok. Houd hem goed vast, want je stok is een wapen. Een wapen tegen het verkeer en de drukte. Gebruik het! Laat zien dat je er bent, zodat je niet omver wordt gelopen. Gooi je stok in de strijd. Zorg ervoor dat ze allemaal voor je opzij gaan..."

 

Als je slechtziend bent heb je soms moeite met kleine dingen, zoals veilig over straat gaan. Op straat moet je, ook als je gewoon 100 % ziet, op van alles letten. Wanneer je mag oversteken, of je wel kunt oversteken, of je wel de goede kant op gaat en ga zo maar door. Als je minder ziet dan anderen is dat extra moeilijk. Vooral omdat mensen het niet aan je kunnen zien. Tenminste, niet als je geen stok meeneemt. Daarom is het standaard advies op een school voor visueel beperkten: 'neem altijd je stok mee als je naar buiten gaat'. Een blindenstok wordt gebruikt door visueel beperkte mensen om te laten zien dat ze minder of helemaal niet kunnen zien. Er zijn verschillende soorten. Er is een herkenningsstok, maar er is ook een tast- en tikstok. Die laatste twee hebben twee functies: ze laten de medemens zien dat je visueel beperkt bent, en ze zorgen ervoor dat je niet overal tegenop botst. Op school leer je met die stok(ken) om te gaan. Dit is niet gemakkelijk. Als ik met mijn mobiliteitsleider over straat loop wordt ik er telkens mee geconfronteerd hoe weinig ik eigenlijk zie. En als ik iets verschrikkelijk vind, dan is het wel om daar mee geconfronteerd te worden.

Ik zit nu pas op een nieuwe school. Die school staat in een omgeving waar ik nog nooit eerder ben geweest. En dat is de reden dat ik alles weer opnieuw moet leren. Weer leren oversteken met weer een nieuwe begeleider die me nog niet zo goed kent, weer leren waar alles is... om gek van te worden. Toch zijn de lessen belangrijk. Ik moet me kunnen oriënteren met een stok in een nieuw gebied. Het oversteken van een drukke weg vind ik misschien wel het lastigst. Het is ook erg inspannend. Kijk naar links, kijk naar rechts, luister goed, ga in de oversteek houding staan (stok voor je zetten en aan de kant van de weg gaan staan), wachten tot ze voor je stoppen en gaan. En dan heb je nog de winkels. Daar heb ik het nog niet eens over gehad. Het is niet leuk om de weg kwijt te raken in een winkel. Zeker niet als je té verlegen bent om de weg te vragen. En dat ben ik helaas. Slechtziend en verlegen zijn gaat niet samen. Gelukkig bestaat er nog zoiets als de moderne technologie. Ik hoop dat er snel iets wordt uitgevonden dat me kan helpen om me sneller te verplaatsen in winkels en op straat. Prijskaartjes in braille en pratende verkeersborden zouden misschien al een goed begin zijn! :)

Een Weekje Slagharen

We hadden natuurlijk al een weekendje Slagharen gehad in april 2010 en dat is ons goed bevallen. Daarom zijn we twee jaar later weer gegaan. Deze keer voor een week. Voor de genen die nog niet weten wat Slagharen is: het is een attractie en vakantiepark voor jong en oud. De week is echt voorbij gevlogen! Het was heel erg leuk en gezellig. We zaten deze keer gelukkig niet in een krappe wigwamtent, maar in een comfortabele stacaravan. Daar was ik heel erg blij om, want ik ben niet zo’n kampeerder. Ik vind in een huisje zitten tijdens de vakantie ook veel fijner dan overnachten in een tent. De week is echt voorbij gevlogen en voordat ik het wist zat ik weer op school en werd ik overladen met bergen huiswerk. Vrijdag de vierentwintigste van augustus (mijn vijftiende verjaardag) kwamen we aan. Ik was meteen heel blij met onze caravan. Het was er klein maar fijn. We hadden alles wat we nodig hadden om een hele week te overleven. Ik sliep op een kamer met mijn zusje en mijn andere, jongste zusje deelde een kamer met paps. Hij hield het daar alleen niet zo lang vol. Het stapelbed was te krap voor hem dus moest hij noodgedwongen zes nachten lang op de bank slapen. Ach ja, je hebt niet altijd geluk in het leven. Soms zit het mee en soms zit het tegen. De badkamer van ons mini-huisje was niet zo super. Als er iemand gedoucht had was de vloer meteen drijfnat, want het water kon niet allemaal meteen wegstromen. Ook zat er een groot raam achter de Wc, waardoor iedereen gewoon naar binnen kon kijken. Al moest je dan wel eerst achter de caravan kruipen.

In het park was het ook echt geweldig. We hebben in heel veel attracties gezeten. Ook in heel veel dezelfde. We zijn ontelbaar veel keer in de Loopingstar geweest. De enige looping achtbaan in Slagharen. Soms moesten we heel lang in de rij staan, maar soms hadden we geluk en waren we bijna meteen aan de beurt. We zijn ook vaak in de Free Fall geweest. Wel jammer dat ik mijn vader niet kon overhalen om mee te gaan… Waar we wat minder vaak in zijn geweest is de boomstam kano. Dat kwam omdat er steeds zo'n gigantische rij stond. We zijn er maar twee keer in geweest waarvan één keer met z'n allen!

Mijn Eerste Schooldag

Er zijn mensen die zo zelfverzekerd zijn dat ze haast nooit zenuwachtig zijn. Nou, ik ben niet zo iemand. Toen ik vanochtend opstond was ik erg gespannen. Het was niet heel erg, ik kon nog normaal op mijn benen staan, maar ik was op een gegeven moment wel een beetje misselijk. Natuurlijk was er helemaal niets om zenuwachtig voor te zijn. Zo gaat dat altijd. En je zou denken dat ik dat nu dus wel weet, maar nee. Ik leer blijkbaar niet snel. Mijn moeder bracht me er heen. Dan kon ze ook gelijk met mijn mentor kennismaken en zo. Ik heb trouwens een hele aardige mentor. Het enige nadeel aan hem is dat hij wiskunde geeft. Mijn andere mentor geeft Frans. Ook niet mijn meest favoriete vak, maar ja. De dag begon met een jaaropening. Daarin werd van alles verteld en er werd een soort van toneelstuk gespeeld. Het thema van dit schooljaar is: ‘Bouwen Aan Je Toekomst’. Ik wist niet eens dat ze elk jaar een thema hadden. Op mijn vorige school was dat niet zo. Maar er zijn nog meer verschillen tussen mijn oude school en mijn nieuwe. Op mijn nieuwe school zijn de kluisjes goedkoper, je hebt maar zeven lesuur per dag, de leraren moet je bij de achternaam uitspreken en volgens mij wordt er ook beter in de gaten gehouden of er niet gepest wordt. We hebben niet gewerkt vandaag. Er moest nog zo veel geregeld worden. Ik heb nog niet eens een account waarmee ik kan inloggen op het domein. Ik moet het voorlopig doe met het leerlingenaccount. Daar kan iedereen op. We hebben het rooster en de schoolregels doorgenomen. En ik heb natuurlijk kennis gemaakt met mijn nieuwe klasgenoten. Het zijn allemaal aardige kinderen. Ik hoop dat ik er snel helemaal gewend ben.

Een Warme Vijftiende Verjaardag

Oké, ik was afgelopen zaterdag niet officieel jarig, maar aangezien we op de dag van mijn verjaardag op vakantie gaan hebben we het toen maar gevierd. Het was een erg gezellige verjaardag. Mijn vriend Tom was er ook. Ik had hem al een tijdje niet meer gezien, omdat we ver van elkaar af wonen en toen hij binnenkwam was ik stomverbaasd over hoe hard hij gegroeid was. Hij torende boven me uit. Tom bleef ook slapen. We kennen elkaar al ruim twaalf jaar, sinds ik een klein peutertje van twee was. We hebben dus ook geen verkering. We zijn gewoon hele goede vrienden. Ik was heel blij om hem weer te zien. Niet veel later kwam de rest van mijn familie. Ik kreeg erg leuke cadeaus. En dan te bedenken dat ik aan niemand had verteld wat ik wilde. Van de meesten kreeg ik geld, maar ik kreeg ook een bodylotion, een beeldje van een lammetje en heel veel kaarten. En... de kunstige knutselwerkjes van mijn kleine nichtjes mag ik natuurlijk ook niet vergeten! We hadden twee soorten taart. Mijn moeder had helaas geen chocoladetaart gebakken. Daar vond ze het te heet voor. Gelukkig hadden we andere lekkere taart. En heet was het zeker. We konden buiten in de tuin zitten. Ik was ook erg blij dat ik mijn favoriete jurk aan mocht. Een hele lange, waarin ik me altijd prettig voel. Het hele weekend was zo warm. Nu nog steeds trouwens. We zijn gisteren nog wezen zwemmen. Erg lekker was dat. En over een paar dagen... dan ben ik echt jarig. Dan word ik vijftien!

Theo Eet Broccoli!

Katten zijn soms echt heel vreemd! Neem nou onze kat Theo. Dat beest lust echt alles. Van gebakken aardappeltjes tot... broccoli.

Eet smakelijk!

Waarom De Lucht Blauw Is...

De zon scheen heerlijk buiten en dus besloot ik om naar de tuin te gaan. Misschien was het niet zo verstandig van me om mijn o-zo witte huid bloot te stellen aan de Uv-straling, maar ik hou nou eenmaal van de zon. Net als dat ik er van hou om een jurk aan te trekken op dit soort dagen. Maar goed, ik ging dus naar de tuin en ik kreeg al gauw gezelschap van mijn zusjes. We hadden alle drie fruit meegekregen en zaten dat gezellig samen op te eten. Ja, samen. Zonder ruzie te maken. Ik vraag me nog steeds af hoe dat mogelijk is. Ons gesprek ging over van alles en nog wat en we kwamen uiteindelijk bij het onderwerp 'weer'. We hadden het over het buitenzwembad waar we vorige week waren geweest. "We gaan alleen naar het zwembad als de lucht helemaal blauw is," zei één van mijn zusjes. Ik weet echt niet meer wie dat nou precies zei. Ik zei als antwoord: "Wisten jullie dat de lucht niet eens echt blauw is?" Misschien had ik dat beter niet kunnen zeggen. Jonge kinderen geloven eigenlijk alleen wat hun ogen hun vertellen. Wetenschap kennen ze nog niet en wie neemt hen dat kwalijk. Ik was nog geen acht jaar geleden ook zo. Ze waren heel verbaasd over wat ik zei en ze geloofden me niet. Ik kreeg de uitdagende vraag welke kleur de lucht dan was en ik zei dat de lucht Helemaal geen kleur had. Dat de lucht er precies zo uitzag als de lucht die je inademt. “Maar ze bedoelt niet die lucht, maar die boven ons,” zei Mijn jongste zusje Roxanne. Toen had ik er al spijt van dat ik er over was begonnen. "Ja, die bedoel ik ook," zei ik vermoeid. Ik probeerde ze vervolgens uit te leggen dat je de lucht als blauw zag door de hoeveelheid die er was. Ze begrepen er niets van. Even later ben ik naar mijn kamer gegaan en heb ik gegoogled: "Waarom is de lucht blauw?". Toen kwam ik op deze website. Oké, mijn theorie klopte misschien niet helemaal, maar ik had wel gelijk. De lucht is niet echt blauw!

Zomer

De zomer brengt warmte en vreugde met zich mee. Tenminste, voor zolang het duurt. Hier in Nederland kan het weer in juli ongeveer hetzelfde zijn als het weer in oktober. Dat hebben we afgelopen maand wel gemerkt. Regen, regen en nog eens regen. Hier en daar een zeldzaam zonnige dag, maar voor de rest... En nu is het augustus en kunnen we hopen op een maand met meer zomerweer. Augustus is trouwens ook de maand waarin ik jarig ben. En de maand waarop mijn nieuwe school begint en we op vakantie gaan. Het moet dus gewoon lekker weer worden. We zijn gisteren in ieder geval goed begonnen. Het was ruim twintig graden bij ons en dus zijn we naar het zwembad gegaan. We hebben in de buurt van ons huis een buitenzwembad waar we vaak heen gaan. Dat wil zeggen: mijn zussen en ouders gaan er vaak heen. Ik ga niet zo vaak mee. Niet dat ik niet van zwemmen hou. Ik vind zwemmen juist heerlijk! Ik voel me in het water altijd licht en vrij. Vooral als er niet veel mensen om me heen in het water zijn. De reden dat ik niet zo vaak mee ga is omdat ik er niet zo van hou om (op het droge) in mijn bikini rond te lopen. Ik voel me dan altijd zo bekeken. Vreemd natuurlijk, want iedereen doet het. Toch denk ik dat ik niet de enige ben die dat heeft. Hoe dan ook, ik besloot gisteren om toch mee te gaan. Deels omdat het echt een hete dag zou worden en deels omdat mijn vriendin J dat wilde. Zij ging daar ook heen, samen met haar ouders. Zo kwam het dus dat ik die dag toch bij het zwembad te vinden was. We hebben het er heel erg leuk gehad. Ik heb heerlijk gezwommen en in de zon gelegen. Echt bruin ben ik niet geworden, maar ik ben wel... verbrandt! Mijn schouders gloeien nu nog na. Die avond bleef J slapen, dus het werd nog een gezellige boel. Het plan was eigenlijk dat we samen in de kamer van mijn zus gingen slapen, die is namelijk groter dan de mijne. We hadden alles geregeld. We hadden de luchtbedden klaargelegd en we hadden alles wat we nodig hadden naar haar kamer verplaatst. Helaas kon zus lief uiteindelijk toch geen afstand nemen van haar kamer en besloten we maar om terug naar mijn kamer te gaan. Dat werd dus weer alles verslepen. We hebben die nacht gelukkig redelijk goed geslapen, al geloof ik wel dat J een beetje krap lag. De volgende dag gingen we naar haar huis. Ook dat was heel erg gezellig. De tijd vliegt als je het leuk hebt. Voor mij lijkt de winter ook veel langer dan de zomer. Al heb ik niets tegen de winter. De winter kan ook heel erg gezellig zijn, vooral met Kerst. Toch zijn de mensen meestal vrolijker in de zomer, omdat er dan veel meer en veel langer zonlicht is. Ik heb ooit ergens gehoord dat dat invloed heeft op de stemming van de mens, omdat de mens, net als een plant veel zonlicht nodig heeft. Nog een voordeel van de zomer is trouwens dat je luchtige kleren aan kunt doen. Ik vind het heerlijk om jurken te dragen. Het liefst van die lange waar geen legging of rok onder hoeven. Ik ben niet zo geïnteresseerd in kleren, maar jurken vind ik wel geweldig. In de winter draag je niet zo snel van die lange jurken waar geen legging of rok onder hoeven. In de winter draag je meer dikke truien en strakke spijkerbroeken. Bah, ik kan er nu echt niet aan denken. Ik vind de zomer dus veel fijner dan de winter, maar dat komt natuurlijk ook doordat ik in dat seizoen jarig ben...

Computerproblemen

Iedereen die dagelijks achter de computer zit heeft er weleens mee te maken. Soms zijn ze groot, soms zijn ze klein, het kunnen virussen zijn of programma's die niet met elkaar kunnen samenwerken. Computerproblemen zijn er altijd wel. En als je dan ook een beperking aan je ogen hebt waardoor je minder ziet dan het gebruikelijke wordt het alleen nog maar erger. Dan wordt het surfen over het Internet je moeilijk gemaakt door zoiets simpels als de bouw van een website. Een site die is opgebouwd uit animaties en kleurige tekstvakken is misschien wel mooi, maar voor mensen die niet of nauwelijks kunnen zien is het heel irritant. Het programma dat ik gebruik om gewoon op de computer te werken is een schermlezer genaamd 'Supernova'. Meestal is het heel handig. Het is een programma met spraak, braille en vergroting. Ik gebruik ze alle drie, maar ik ken ook mensen die alleen spraak en braille, of alleen vergroting gebruiken. Het is dus in principe een heel goed programma. Maar het kan ook tegen je werken. Zeker als je een hele oude versie van Supernova hebt en een hele nieuwe Internetbrowser. Dat botst natuurlijk ontzettend. Natuurlijk is het niet alleen het Internet dat zorgt voor problemen. Je kunt ze ook zelf veroorzaken door onbewust iets in te stellen. Later weet je dan niet wat je gedaan hebt en weet je dus ook niet wat je er aan moet doen. Of het zijn virussen die meekomen met downloads. Op zich zijn deze problemen niet zo'n ramp. Ja, ze zijn irritant, maar als je ze oplost is alles weer goed. De problemen die echt erg zijn, zijn de hardnekkige problemen. De dingen die onoplosbaar lijken. Dat zijn de dingen die tot ergernissen en frustraties leiden. Ze kunnen ook door de jaren heen ontstaan. Voordat ik deze computer had had ik een andere die op den duur heel erg sloom werd. Ook had die computer nog veel meer afwijkingen. Ik dacht dat ik van al die digitale narigheid af zou zijn zodra ik een nieuwe had, maar niets leek minder waar. Oké, deze Pc is sneller en moderner en mooier. Dat is sowieso een verbetering. Ook heeft hij Windows 7. Iets waar ik heel blij mee ben. Dat besturingsprogramma trok me wel aan, al komt dat misschien alleen maar omdat ik de start up sound zo leuk vind. Hoe dan ook, ik had mijn nieuwe computer, maar de problemen waren nog niet helemaal voorbij. Ik vrees dat ze dat ook nooit zullen zijn. Ik had vandaag weer zoiets raars... Mijn browser stuurde me elke keer als ik op een verkorte link klikte, bijv. op een verkorte link op de site van Twitter, door naar een zoekmachine die ik niet eens kende. Dit was al een paar dagen zo en ik werd het uiteindelijk zo zat dat ik maar besloot om systeemherstel te gebruiken. Systeemherstel is dé manier om al je computerproblemen op te lossen. Het is ook mijn standaard vluchtroute als ik echt niet meer weet wat te doen. Helaas kan systeemherstel ook voor nog meer problemen zorgen. Dat ontdekte ik afgelopen middag. Mijn systeem was net hersteld, toen ik tot mijn grote schrik ontdekte dat er iets fout was gegaan. Mijn geluid deed het niet meer. En ja, wat is een slechtziende nou met een computer zonder geluid? Helemaal niets natuurlijk. Ik herstelde het systeem nog een aantal keren en na wat gepruts aan de instellingen en de boxen was het dan toch maar mooi gelukt. Mijn geluid doet het nu weer zoals het hoort. Toch heb ik nog het geluk dat ik nog iets zie. Tom, mijn beste vriend die ik al twaalf jaar ken moet het zonder dat restje zicht doen dat mij nog bespaart is gebleven. Hij moet alles met sneltoetsen doen en kan niet even snel naar de muis grijpen als iets hem niet lukt Ik kan dat wel en doe dat dan ook regelmatig. Toch voel ik me altijd wel schuldig als mijn hand de muis weer eens vastpakt. Ik voel me schuldig om dat ik dat wel kan en hij niet. En hij is natuurlijk niet de enige. Er zijn nog veel meer blinde mensen die niet dat kleine beetje zicht van mij hebben. Al zie ik niet zo veel, het is net goed genoeg om te zorgen dat ik niet volledig afhankelijk ben van Claire, de computerstem die vertelt wat er op je beeldscherm staat. Of van de brailleleesregel, die niet altijd alles laat zien wat ie moet laten zien. Ik heb nog geluk gehad. Door de jaren heen heb ik veel Internet ervaring op gedaan en ik ben de computer zowel als mijn vriend als mijn vijand gaan zien. Hij kan je helpen, maar als het je niet meezit kan hij het alleen maar moeilijker voor je maken. Dat is nou eenmaal het harde leven van deze digitale wereld.

Een Nieuw Begin

Het is nu precies twee weken geleden dat ik voor het laatst mijn oude school verliet. Twee weken geleden stond ik voor de laatste keer voor het schoolgebouw op het busje te wachten dat me naar huis zou brengen. Die dag nam ik afscheid van de mensen waarmee ik vier jaar lang was omgegaan. En toen ik klaar was met afscheid nemen reed ik voor de laatste keer met het busje van Amsterdam naar mijn huis.

Het is gebeurd. Ik ben van school verandert. Eigenlijk had ik niet zoveel keus. Ja, ik mocht beslissen of ik wel of niet van school zou veranderen. Ze zeiden tenminste dat ik mocht kiezen. Maar eigenlijk viel er niets te kiezen. Dat wist ik, en dat weet ik nu nog steeds. Ik heb er ook geen spijt van. Ik zou er niet eens spijt van kunnen hebben, omdat ik mocht kiezen maar eigenlijk geen keus had. Misschien klinkt dit een beetje ingewikkeld of misschien zelfs raar, maar dat is het niet. Binnenkort, wanneer is nog niet zeker, gaan we verhuizen naar een verre uithoek van het land. Als ik op de school zou blijven waar ik de afgelopen vier jaar heb gezeten zou ik vanuit mijn nieuwe woonplaats een tocht van twee uur of langer moeten maken. De school waar ik nu naartoe ga is dichter bij. Het is zelfs dichter bij het huis waar ik nu woon dan mijn oude school. Mijn moeder zei ook tegen mij dat als ze eerder van die school afwist ze me waarschijnlijk daar naartoe had gestuurd. Ik ben er twee keer geweest om te kijken. De eerste keer was  een kennismaking en de tweede keer was een meeloopdag. Ik heb gezien wat voor school het is. Het is een mooie school. Aardige kinderen en leraren ook. Maar toch is dit alles heel anders dan de school die ik nog niet zo lang geleden achter me gelaten heb. Ik denk dat het heel erg wennen wordt. Ik word nu al zenuwachtig als ik aan eenentwintig augustus denk. De dag dat mijn eerste schooljaar op de ‘nieuwe’ school begint. Toch voelt het ook wel weer goed. Een nieuw begin is moeilijk, maar soms is het nodig om de spanning erin te houden. En om nieuwe mensen te leren kennen en nieuwe vrienden te maken. Een nieuw begin betekent zoveel meer dan een eerste schooldag. Het betekent nieuwe ervaringen, een andere sfeer, andere mensen om je heen waaraan je moet wennen, fouten maken, verdwalen, je onbegrepen en alleen voelen… Maar dan ben je aan alle nieuwe dingen gewend en vergeet je bijna dat deel van je leven dat je nog maar kort geleden hebt afgesloten. Alleen vriendschappen, herinneringen en kennis zijn er dan nog over uit die tijd. De rest verdwijnt en je kunt weer verder met je leven. Natuurlijk zijn er dingen die hetzelfde zullen blijven. Maar dat zijn meestal dingen die niet bij het afgesloten deel van je leven horen. Dat zijn de dingen die alles bijeen houden. Ik denk dat ik mijn oude school zal missen. De sfeer die daar hangt zal ik nooit meer proeven en ik zal er nooit meer gewoon lessen volgen. Misschien kom ik er ooit nog eens terug, maar dan alleen voor een bliksembezoekje. Dat is anders, heel anders dan gewoon meedraaien met de boel en erbij horen. Misschien is dat maar beter ook. Steeds achterom kijken naar wat je hebt achtergelaten is niet goed. Alles wat je niet kunt achterlaten moet je gewoon meenemen. De rest moet je maar vergeten. Toch denk ik dat ik dat niet kan. Dat ik dat niet wil. Ik weet dat ik zal wennen op mijn nieuwe school en dat ik al gauw niet meer weg wil. Zo gaat dat altijd bij mij. Ik ben altijd wel gevoelig geweest voor de sfeer. Soms vind ik het gewone leven spannender dan een gebeurtenis die zich niet zo vaak voordoet. Raar, maar waar. Daarom denk ik dat ik snel gewend ben aan mijn nieuwe omgeving en me er aan kan aanpassen. Zoals het hoort.