Het Hele Verhaal

Twee weken geleden ben ik met mijn twee zussen naar de film geweest. Dit is op zichzelf niet zo bijzonder, hoewel ik niet vaak een bezoekje breng aan de bioscoop. In een donkere zaal zitten, turend naar een groot scherm in de verte en het net niet kunnen zien, met pauzes te kort om een rondje te lopen en te lang om te blijven zitten, op klapstoeltjes met nauwelijks beenruimte… niet echt mijn ding. Ik kijk liever films via mijn computer. Dan kan ik de film tijdens het kijken ook nog een stukje terugspoelen als ik het niet helemaal heb kunnen volgen. Deze keer echter verliep mijn bioscoopbezoek een beetje anders dan normaal. Mijn zussen, die wel in het bezit zijn van vijf goed functionerende zintuigen, en ik, kregen voor het eerst evenveel van de film mee. Het enige verschil was dat zij de informatie via hun ogen en oren binnenkregen, en ik voornamelijk via mijn oren.
Watson, een app die binnen de besloten gemeenschap van visueel beperkten nu hot is, helpt ons om makkelijker films en tv-series te volgen. De app maakt hierbij gebruik van audiodescriptie. Dit houdt in, het woord zegt het al, dat dat wat alleen te zien en dus niet te horen is, wordt beschreven. Dit gebeurt niet non-stop door de hele film of aflevering heen, wat sommigen denken, maar alleen wanneer er stiltes zijn. Dus niet als er gepraat wordt, want anders is dat weer niet te volgen.

Het leuke is dat ik indirect aan de ontwikkeling van Watson heb meegeholpen. Vorig jaar werden een klasgenoot en ik gevraagd met een paar ontwikkelaars om de tafel te gaan en wat vragen te beantwoorden. Ze hadden onze antwoorden nodig, want de app werd voor onze doelgroep, de slechtzienden en blinden, gemaakt. We mochten aangeven wat we handig of fijn vonden en wat juist niet. Aan het eind van de bespreking zeiden ze dat ze de app een simpele naam zouden geven. Iets als 'audiodescriptie'. Gewoon een naam waarbij je bij de titel meteen kunt zien waar het voor bedoelt is. Aan die uitspraak moest ik meteen denken toen de app uitkwam. Watson, een naam die bij mij nou niet gelijk associaties oproept met audiodescriptie. Ik bedoel, het is leuk bedacht, maar verre van een duidelijke, alles verklarende naam die ik voor ogen had. Ach ja, soms gaat creativiteit met je aan de haal, dat weet ik als geen ander. Nee, bij die ene keer naar de film zal het vast niet blijven. Ik denk dat ik met deze handige app nog wel vaker naar beschikbare films zal gaan. Ook volg ik sinds een paar weken de serie Tessa, die elke donderdagavond op npo1 te zien is, uiteraard een serie met audiodescriptie. Het gaat over een 40-jarige lerares Nederlands die een sterke aversie heeft tegen autoriteit. Ze schroomt ook niet om altijd te zeggen wat ze denkt. Tessa is de eerste tv-serie met audiodescriptie, maar een paar dagen geleden is het vierde seizoen van Divorce op Watson uitgekomen. Ik hoop maar dat er nog vele series en films zullen volgen.
Hoe werkt het?
Voor de geïnteresseerden hier een korte uitleg hoe de Watson app werkt: 1. Open de app, tik op het +-icoontje in de rechterbovenhoek (voor de voice-over het knopje 'toevoegen' en kies in de lijst die verschijnt de film of serie uit die je wilt gaan kijken. 2. Download de bijbehorende audiodescriptie door op het knopje 'downloaden' te drukken.

                  3. Wacht tot het bestand is gedownload en in je 'mijn films en series' lijst staat. 4. Tik op de film/aflevering en vervolgens op 'afspelen' of op het pijltje (de direct afspelen-knop) die ernaast verschijnt zodra het downloaden voltooid is. 5. En nu wordt het interessant: de app begint te luisteren (microfoon moet ingeschakeld zijn en de oordopjes moeten in het toestel zitten, want zonder oordopjes wordt de audiodescriptie niet afgespeeld) en zodra hij weet waar je in de aflevering of de film bent, begint hij daar de audiodescriptie. Je krijgt dus geen bestand dat je moet doorspoelen. Nee, zet gewoon de aflevering of film aan en vervolgens zal de app ontdekken waar je bent en op het juiste moment en met de juiste tekst de audiodescriptie oppakken

Studiekeuze

Vandaag heb ik een stap gezet in de richting van een angstwekkend bestaan als hbo-studente. Een grote stap was het echter niet. Ook heb ik niet het gevoel dat ik iets overwonnen heb vandaag, maar het was leerzaam en interessant. Wat ik heb gedaan? Ik heb een bezoek gebracht aan een open dag van de hogeschool waar ik misschien mijn vervolgopleiding wil doen. We zijn niet erg lang gebleven, maar lang genoeg voor een goede eerste indruk. Hoop ik.

Studeren… ik word al zenuwachtig als ik er aan denk. Vakken volgen op een school die NIET aangepast is aan mijn vermogens, terwijl ik mijn hele leven op scholen heb gezeten waar dat wel het geval was. Daarnaast moet ik er elke dag zelf met het openbaar vervoer naartoe reizen, met een reistijd die ruim een uur bedraagt. Dat is wel even iets anders dan tien minuten in een bus - een reis die ik moest maken voor mijn stage en de enige keer dat ik echt alleen met het ov heb gereisd. Grotere klassen met medestudenten die (waarschijnlijk) niets van mijn beperking begrijpen, meer werkdruk, een nieuwe omgeving… Natuurlijk is de overgang van middelbaar onderwijs naar hoger onderwijs niet alleen voor mij moeilijk. Iedereen zal dat lastig vinden, toch? En ja, ik kies er zelf voor. Nou ja… dat is niet helemaal waar. Als ik de garantie zou hebben dat mijn boeken en verhalen echt zouden aanslaan bij een groot publiek, en als school het niet zo belangrijk zou vinden dat ik zal gaan studeren, zou ik het waarschijnlijk niet doen. Hoewel, het draagt natuurlijk wel bij aan mijn ontwikkeling. Niet alleen leer ik weer wat bij, maar ook leer ik omgaan met stressvolle situaties (in mijn geval is dat reizen met het ov) en communiceren met leeftijdsgenoten die geen beperking aan de ogen hebben.

Hoe dan ook, vandaag zette ik mijn twijfels over een vervolgstudie tijdelijk opzei en ging ik met frisse moed (lees: amper bedwongen zenuwen), vergezeld door mijn ouders, naar ArtEZ hogeschool voor de kunsten in Arnhem, de school die tot nu toe mijn voorkeur heeft. Op deze school kan ik een opleiding Creative Writing volgen. En ja, dat is wat ik echt wil. Toen we naar het hoofdgebouw van deze school liepen, hebben we gelijk even gekeken of het (voor mij) goed bereikbaar is met het ov, en ja, dat is het. Pluspunt 1. Het is schat ik maar zo’n vijf à tien minuten lopen vanaf het station, langs één rechte weg. Eenmaal aangekomen op onze bestemming werden we hartelijk ontvangen en konden we vrij snel doorlopen. In een benauwde ruimte vol aandachtig luisterende geïnteresseerden kregen we informatie te horen over de studie, de verschillende vakken en wat je na de opleiding zou kunnen doen. Het sprak me erg aan. Pluspunt 2. Na afloop spraken we een docent aan en vroeg ik, gezien hij eerder had gezegd dat hij bij zijn vakken ook veel aandacht besteedde aan visuele mogelijkheden, hoe dat moest als hij een visueel beperkte leerling onder zijn hoede zou krijgen. Hij gaf aan dat hem dat juist interessant leek. Kijken wat de mogelijkheden daarmee waren. En nee, hij stond er niet afwijzend tegenover. Pluspunt 3.

Als je er op let zul je merken dat je visueel beperkten op de vreemdste, of misschien juist normaalste, plaatsen tegenkomt. Toen we de parkeergarage van het station uitliepen bijvoorbeeld zagen we iemand met een taststok lopen. Alleen. En na de informatiebijeenkomst over Creative Writing kwamen we iemand tegen die nog minder zag dan ik en misschien ook een opleiding bij ArtEZ wilde volgen. Niet dezelfde als ik, maar toch komt het vertrouwde dan wel iets dichter bij.

Tot nu toe ken ik deze school drie punten toe. Misschien verandert deze score nog tijdens de meeloopdag in maart. En hoewel ik me niet voel alsof ik vandaag iets overwonnen heb, voel ik me wel een klein beetje wijzer.

Genieten in Groningen

Als je iedere week vier lange dagen maakt op school, van half 6 's ochtends tot kwart voor vijf 's middags, en bijna wekelijks te horen krijgt dat je toch écht wat meer achter je HBO-opleiding moet aanjagen, is het soms wel lekker om er even een weekendje tussenuit te gaan. Even heerlijk een paar dagen ontstressen en uitrusten. Dit heb ik afgelopen weekend gedaan met Tom en zijn ouders. We zijn van vrijdag de 16e tot maandag de 19e weggeweest. We brachten deze dagen door in een knus huisje in het Groningse Vlagtwedde.

Nadat we bij vakantiepark Emslandermeer waren gearriveerd, waar ons tijdelijke vakantiehuisje op ons wachtte, en we waren ingecheckt, was het nog een hele opgave om dit huisje daadwerkelijk te vinden. Dat kwam doordat het park zo groot is dat de tijd die we moesten rijden van de receptie naar ons huisje tien minuten bedroeg. Je leest het goed, RIJDEN, dus niet lopen. Bovendien had ons vakantiehuisje meer weg van een gewoon woonhuis. Toen we er eindelijk waren was het tijd voor het kiezen van de kamers. Het standaard wie-gaat-waar-slapen proces. Tom en ik hadden eigenlijk het plan om ieder een eigen kamer te betrekken, maar dit was niet mogelijk omdat er maar twee ‘normale’ kamers waren en één bedstee voor twee personen. Een bedstee is namelijk niet bepaalt handig als je je spullen voor vier dagen ergens moet kunnen stallen. Dan maar met z’n tweeën in de veel ruimere driepersoonskamer, met Tom links van de deur en ik rechts. Toms ouders betrokken natuurlijk de kamer met de tv. Die avond gingen we gezellig kaasfonduen. Tijdens het eten verzuchtten we iedere keer “Hèhè, wat een leven”. Even weg van alles en iedereen, even ontspannen. Toch moesten we wel om onszelf lachen, omdat we deze verzuchting maar bleven herhalen, en we maakten er een soort spelletje van waarbij we keer op keer hetzelfde gesprekje voerden. Na het eten besloot ik gebruik te maken van het bad, gezien ik in mijn huis in zowel Huizen als Hengelo geen bad in de badkamer heb. Helaas kwam er niet veel terecht van het relaxen in het warme water. Ik moet echt onthouden dat ik vaak benauwd wordt in hete ruimtes.

De volgende dag kwamen Toms grootouders langs. Ze zouden een nachtje bij ons logeren en slapen in de bedstee, die ik al snel tot ‘Hartjeskamer’ had omgedoopt vanwege de hartvormige gaten in de deuren. Ze brachten hun hondje Rakker ook mee. Op de foto hierboven staan Tom en ik met Rakker, en met ons vakantiehuis op de achtergrond. Oh, ik houd zo veel van dat lieve dier! We hebben in de middag een stukje met hem gelopen, maar voor de rest hebben we gewoon lekker rustig aan gedaan (lees: geluierd).

De daaropvolgende zondag was echter een stuk interessanter. Toen Toms grootouders weer naar huis waren gegaan, gingen wij naar een vestingstadje in de buurt van Emslandermeer. Daar hebben we zeer boeiende dingen gezien, zoals vestingmuren, kanonnen, oude woningen… We kregen ook wat informatie over het verleden van het stadje. Bij elkaar een cultureel uitstapje dus. We zijn daar ook langs een paar winkeltjes geweest. In één van deze winkeltjes heb ik drie armbandjes met steentjes gekocht. Eén met jade, één met kyaniet en één met cancriniet. Ja, dit zijn namen van edelstenen. In een ander winkeltje hebben Tom en ik ieder een zakje oud-Hollands snoep aangeschaft. We hebben ook even een heerlijk stuk appelgebak gegeten in een café. Erg rustig eten konden we trouwens niet, want een stelletje aan een tafeltje verderop had geloof ik als doelstelling dat iedereen in de ruimte van hun gesprek moest meegenieten. Toen Tom en zijn moeder de man, die van de twee toch echt het hardst schreeuwde, begonnen te imiteren, werd het opeens aangenaam stil.

Na ons bezoek aan de vestingstad gingen we uit eten in een Turks restaurant. Het eten was goed, hoewel Toms moeder er eerst weinig vertrouwen in had, gezien we na onze aankomst nog ruim een half uur de enige gasten waren. Ook hadden ze niet eens groentesoep, hoewel deze wel op de menukaart stond.

En toen kwam het onvermijdelijke: het werd maandag. We moesten ons heerlijke huisje verlaten. Al om tien uur moesten we er uit, wat betekende dat ik al om 8 uur ‘s ochtends moest opstaan. Goed, ik ben wel wat gewend qua vroeg opstaan, maar kom op, ik heb vakantie! Ik ben met Tom mee naar huis gereden en zit daar nu nog steeds. Vrijdag ga ik pas weer naar huis, dat wil zeggen: naar mijn vader. Tot het zo ver is kan ik nog genieten van mijn weekje vrij, hoewel er nog wat huiswerk op me ligt te wachten…

 

Onze avonturen in Groningen vanuit Toms standpunt lezen? Neem een kijkje op zijn weblog.

De Wind van Voren

Soms is het moeilijk om de voordelen van school in te zien. Dit geldt zeker wanneer je iedere dag om half zes, vaak zelfs eerder, op moet en dan pas tegen kwart voor vijf 's middags weer thuis bent. Gelukkig zijn er dan de speciale schooluitjes zoals werkweek, excursies en... klassenuitjes die alles weer helemaal goed maken. Zo'n klassenuitje hadden we gisteren.

Gisteren, op donderdag 1 oktober om precies te zijn, gingen de havo 4 en 5 zeilen. Ik was als eindexamenkandidaat, hoewel ik niet meer met alle lessen meedraai omdat ik een groot deel van mijn examens al achter de rug heb, ook van de partij. Eerst gingen we met de bus naar Lelystad. Tijdens de rit hadden we de grootste lol, omdat ik met twee van mijn vriendinnen een bank deelde en we zo gezellig konden klessebessen. Eenmaal in de have aangekomen moesten we nog even wachten, maar uiteindelijk konden we aan boord van de Kompaan, de catamaran waarmee we zouden gaan varen. Hier een paar foto's van deze comfortabele zeilboot.

 

Nadat onze twee schippers ons aan boord hadden geholpen, begon iedereen de boot natuurlijk eerst helemaal te verkennen. Op de foto's hierboven zie je de Kompaan, met op de brede foto de ruimte binnenin de woonromp, waar zich de kooien en een kleine kombuis bevinden.

 

Toen we gingen varen was het nog even spannend. We moesten natuurlijk veilig van de kant af komen en om dit rustig te kunnen doen verzocht de schipper die de leiding had op de boot ons vriendelijk te blijven zitten waar we zaten. "Het is al moeilijk genoeg zonder het geklooi van passagiers erbij." Eenmaal van de kant af verliep de vaartocht vrijwel vlekkeloos, hoewel er natuurlijk wel veel deining was. Tja, dat hinderlijke zwemvest moesten we niet voor niets aan. 

 

Al met al hebben we een paar uur heerlijk gezeild. Alhoewel, gezeild... Ik zal eerlijk toegeven dat ik qua zeilen - het verplaatsen en strak trekken van de zeilen - niets heb gedaan. Het waren voornamelijk de jongens die het zware werk deden, terwijl de andere twee meiden en ik relaxten en over het water uitkeken. Of... in één enkel geval sliepen. Nee, ik heb niet geslapen, hoewel ik het wel heb geprobeerd. Na een paar uur op het water keerden we terug naar de have. Daar aangekomen was het nog best wel een uitdaging om weer van boord te komen. Ik werd aan alle kanten geholpen, maar juist daardoor werd ik een soort van ingesloten en kon ik geen kant meer op. Vervolgens zijn we weer met de bus naar school gegaan en werd ik daar opgehaald door mijn moeder. Hoewel het een geweldige dag was geweest en een unieke ervaring om op zo'n zeilboot het water op te gaan, was het iets minder fijn dat ik pas om kwart over acht in de avond thuis was. 

We voeren schuin tegen de wind in. Ik heb geleerd dat dat beter is dan recht met de wind mee wanneer er een vrij harde wind staat, omdat je anders ongelofelijk snel weg zeilt en je terug tegen de wind in moet. Recht tegen de wind in zeilen gaat natuurlijk helemaal niet. Ook weet ik nu wat een 'schijnbare wind' is. Dat is de combinatie van de windrichtingen van de natuurlijke wind, en de vaarwind, die de boot creëert wanneer hij vaart. Op die schijnbare wind zeilt de boot. Hmm... ben ik nog te volgen?

Even terzijde: gisteren was een bijzondere dag, maar vandaag was ook niet oninteressant. Mijn allerbeste vriend Tom is vandaag jarig en om dat te vieren besloot ik hem te trakteren in het restaurant in het hoofdgebouw van onze school. Dit liep helaas een beetje in de soep.... ahh, lekkere bospaddenstoelensoep! O, ik bedoel, het ging dus niet helemaal zoals gepland. Eerst kreeg Tom zowat een hartaanval, omdat hij erachter kwam dat zijn smartphone niet in zijn tas zat. Later bleek gelukkig dat deze smartphone gewoon in zijn klas lag, maar tijdens onze lunch in het restaurant zat Tom natuurlijk helemaal in de stress. Ook kregen we onze bestelling vrij laat, waardoor we haastig moesten eten. Bij de kassa moet je namelijk kaartjes trekken en de nummers die daar op staan worden omgeroepen. Meestal. Maar mijn bestelling werd niet omgeroepen, dus ten eerste kreeg ik mijn lunch laat en ten tweede was deze afgekoeld. Alles bij elkaar werd het lunchen in het hoofdgebouw niet zo denderend als we het ons hadden voorgesteld, maar ik heb mijn allerbeste vriend wel kunnen trakteren.

 

Tom heeft vanaf vandaag officieel zijn nieuwe weblog gelanceerd. Klik hier om deze te lezen.

Het Jaar van de Drie V’s

Morgen begin ik alweer aan de vijfde week van het nieuwe schooljaar. De tijd gaat echt in vogelvlucht aan ons voorbij. Ja ik weet het, dat is een cliché. Zo veel mensen zeggen en schrijven over hoe snel de tijd lijkt te gaan. De vraag is hoe je er mee omgaat. Ik zelf heb hier soms wel enige moeite mee, als mijn herinneringen door elkaar heen beginnen te vloeien bijvoorbeeld en ik niet meer weet wanneer wat gebeurde. Tijd is zo raar, zo mysterieus soms. Om het makkelijk voor mezelf te houden beschouw ik mijn leven als een soort boek, opgedeeld in verschillende hoofdstukken. Op dinsdag 25 augustus 2015 (een dag na mijn achttiende verjaardag), ben ik niet alleen aan het nieuwe schooljaar, maar ook aan een nieuw hoofdstuk van mijn leven begonnen.

Ik noem dit hoofdstuk ‘Voorbereiden op de toekomst’, want dat is precies wat ik dit jaar ga doen. Ik wil volgend jaar gaan studeren. Mijn voorkeur gaat momenteel uit naar ArtEZ in Arnhem, waar ik voor een opleiding Creative Writing wil gaan. Ook wil ik dit jaar gaan beginnen met het aanvragen van een blindengeleidehond, omdat ik er van overtuigd ben dat zo’n hond me kan helpen in het dagelijks leven, en in het bijzonder wanneer ik in een voor mij vreemde stad ga studeren.

Of de opleiding waar ik wil studeren me wil en kan aannemen en of ik in aanmerking kom voor een blindengeleidehond, valt nog te bezien. Maar hoe dan ook, dit wordt een jaar van veel regelen en een jaar van veel veranderingen. Of ik er klaar voor ben? Geen idee eigenlijk, maar het zal wel moeten. Over die blindengeleidehond gesproken, ik heb afgelopen zomer al een telefonisch intakegesprek gehad met een medewerker van het KNGF, de school die deze honden opleidt. Die medewerker zei dat ik wel in aanmerking kom voor een hond. Yeah! Maar het was ook wel te verwachten, aangezien ik amper iets zie en wat ik zie vaak fout interpreteer. In het najaar gaan we denk ik beginnen met het proces van het aanvragen en de voorzorg. Nu niet, nu is het nog te vroeg. Ik heb de hond ten slotte volgend jaar pas echt nodig en één van de voorwaarden die gelden om in aanmerking voor een hond te komen is, dat je genoeg werk voor het dier moet hebben.

Behalve de algemene voorbereidingen op mijn toekomst heb ik vandaag ook het manuscript van mijn boek afgerond. Ik wil het zo snel mogelijk naar een uitgever sturen. Ik heb er een ongelofelijk lange tijd aan gewerkt – twee jaar als ik me niet vergis – en ik ben dus blij dat het nu eindelijk af is. Schrijven is fantastisch, maar te lang schrijven aan één en hetzelfde wordt op den duur toch wel een beetje eentonig. Nu kan ik lekker beginnen aan een tweede verhaal, dat al maanden in mijn hoofd zit. Goed, er zitten zo veel verhalen in mijn hoofd, maar dit verhaal springt er echt uit. Vorig jaar of zo heb ik het begin van dit verhaal al op papier gezet en nu wil ik er al mijn aandacht aan besteden. Nog een verandering dus.

Het jaar van de drie V’s, zo zou ik het nieuwe hoofdstuk van mijn leven ook kunnen noemen. De V’s van Verandering, Vernieuwing en Voorbereiding. Hmm, het klinkt wel een stuk kunstzinniger dan ‘Voorbereiden op de toekomst’. En zo bedenk ik al schrijvend nieuwe dingen. Zo gaat het altijd. Daarom ben ik van plan weer wat meer te gaan bloggen. Het stimuleert mijn schrijfervaring en misschien, heel misschien, zijn er mensen die het leuk vinden om te lezen…

De Elfsteden Tandemtocht

Over twee weken is het zo ver: ik ga voor het eerst in mijn leven actie voeren voor Serious Request! Voor mij is dit dus echt een moment om bij stil te staan. Met school gaan we de Elfstedentocht (ongeveer 200 kilometer) fietsen in twee dagen. Voor het goede doel natuurlijk!

Het thema van Serious Request 2013 is: kindersterfte door diarree. Elk jaar sterven ruim 800.000 kinderen aan diarree. Daar moet natuurlijk wat aan gedaan worden. Daarom zijn er door vele mensen acties georganiseerd om de Dj's in het Glazen Huis te helpen zo veel mogelijk geld te verzamelen. Ik vind het echt heel erg gaaf om dit via internet te volgen, maar zelf meedoen aan een actie, dat heb ik nog nooit gedaan. Ik ben blij dat onze school zo actief is! Ik hoop trouwens wel dat ik het fysiek aankan, want 200 kilometer fietsen in twee dagen is niet niks. Bovendien wordt deze Elfstedentocht op tandems afgelegd, omdat de meesten van ons te weinig zien om zelfstandig te kunnen fietsen. We blijven ook overnachten in Friesland. Het wordt dus een heel avontuur. Ik ben benieuwd!

De actie is ook te volgen via deze Facebook pagina. Ook zoeken we nog steeds sponsoren. Ik zou het echt ontzettend aardig vinden als je een klein bedrag zou doneren om onze actie te steunen. Het hoeft niet veel te zijn. Alle kleine beetjes helpen! We willen natuurlijk het liefst een groot bedrag laten zien aan de drie Dj’s, zodat er veel kinderlevens kunnen worden gered. Doneren kan hier. Alvast bedankt!!

"Better Than Being There?!"

Misschien heb je het nog nooit meegemaakt: een live concert bijwonen in een bioscoop. Ik heb dit afgelopen week mogen ervaren en ik moet zeggen dat het een bijzondere, unieke, maar toch ook eigenaardige ervaring was. Zoals je waarschijnlijk al vermoedt gingen we (mijn moeder en ik) naar een concert van Keane, mijn favorite band. Ze gaven een concert in Berlijn, dat, om de release van hun nieuwste album "The Best Of Keane" te vieren, over de hele wereld in duizenden bioscopen uitgezonden werd. In een van die bioscopen, ergens in een bescheiden plaatsje in Nederland, zat ik naar ze te kijken. Wat ik toen nog niet wist was dat Tom, mijn levenslange, allerbeste vriend, toen ook naar ze keek in een andere bioscoop in Nederland. Het was voor hem de eerste keer dat hij ze echt live hoorde. Een ding is zeker: Tom wil nu nooit meer een slecht woord over Keane horen!

We arriveerden nogal vrog bij de bios. Ik was ontzettend benieuwd naar hoe het zou zijn, zo'n live concert op het witte doek. Ik had er hoge verwachtingen van. Op de officiële site van Keane had bij de aankondiging dat hun "Best Of" concert live gestreamd zou worden in bioscopen niet voor niets gestaan: "Better than being there!". Omdat we zo vroeg waren konden we de laatste stukjes van de soundcheck nog zien. Ik weet niet of ze die in alle bioscopen uitgezonden hebben. Daarna begon de echte show. Als eerst kregen we een kort interview met de mannen van Keane te horen. Daarna betraden ze het podium. Jesse, de bassist, kon helaas niet aanwezig zijn bij het concert, omdat zijn vrouw elk moment kon bevallen van hun tweede kindje.

Keane trapte af met “Bend and Break”, een vrij snel nummer dat ik persoonlijk heel erg mooi vind. Maar om eerlijk te zijn vind ik persoonlijk alle nummers van Keane heel erg mooi. Daarna kwam “Sovereign Light Café”, hun grote hit van vorig jaar, langs. Dit was best bijzonder, omdat ze die meestal aan het einde van het concert spelen. De setlist was dit keer sowieso vrij ongebruikelijk, met veel nummers erin die ze al een tijdje niet meer live gespeeld hadden. Een genot voor alle Keane fans dus.

		The Best Of Keane Live in Berlijn Diavoorstelling weergeven Alles downloaden

En dan nog wat over de kwaliteit van de stream: soms werd de show onderbroken door een korte pauze waarbij het beeld en het geluid er voor een paar seconden mee stopten. Elke keer als dat gebeurde kreeg ik een hartverzakking, omdat ik bang was dat de hele boel zou uitvallen. Gelukkig is dat niet gebeurd en ging de show na zo'n onderbreking gewoon door.

Alles bij elkaar was het dus een fantastische avond. Het was wel een aparte ervaring om in een bioscoop naar een live optreden te kijken. Vooral omdat ik niet echt in staat was om mee te zingen en zeker niet om mee te dansen. Tijdens het concert vorig jaar in de HMH kon ik dat wel. Ook vond ik het nogal storend dat sommige anderen in de bios de hele tijd aan het praten waren. We waren trouwens maar met heel weinig. Een stuk of dertien mensen zaten er in de zaal. Dit kwam omdat er vrij veel bioscopen in Nederland waren die het concert uitzonden. In een daarvan zat Tom met zijn ouders. Die hebben er ook van genoten.

Deze video heb ik zelf gemaakt. Een korte samenvatting van het Keane concert.