De Wind van Voren

Soms is het moeilijk om de voordelen van school in te zien. Dit geldt zeker wanneer je iedere dag om half zes, vaak zelfs eerder, op moet en dan pas tegen kwart voor vijf 's middags weer thuis bent. Gelukkig zijn er dan de speciale schooluitjes zoals werkweek, excursies en... klassenuitjes die alles weer helemaal goed maken. Zo'n klassenuitje hadden we gisteren.

Gisteren, op donderdag 1 oktober om precies te zijn, gingen de havo 4 en 5 zeilen. Ik was als eindexamenkandidaat, hoewel ik niet meer met alle lessen meedraai omdat ik een groot deel van mijn examens al achter de rug heb, ook van de partij. Eerst gingen we met de bus naar Lelystad. Tijdens de rit hadden we de grootste lol, omdat ik met twee van mijn vriendinnen een bank deelde en we zo gezellig konden klessebessen. Eenmaal in de have aangekomen moesten we nog even wachten, maar uiteindelijk konden we aan boord van de Kompaan, de catamaran waarmee we zouden gaan varen. Hier een paar foto's van deze comfortabele zeilboot.

 

Nadat onze twee schippers ons aan boord hadden geholpen, begon iedereen de boot natuurlijk eerst helemaal te verkennen. Op de foto's hierboven zie je de Kompaan, met op de brede foto de ruimte binnenin de woonromp, waar zich de kooien en een kleine kombuis bevinden.

 

Toen we gingen varen was het nog even spannend. We moesten natuurlijk veilig van de kant af komen en om dit rustig te kunnen doen verzocht de schipper die de leiding had op de boot ons vriendelijk te blijven zitten waar we zaten. "Het is al moeilijk genoeg zonder het geklooi van passagiers erbij." Eenmaal van de kant af verliep de vaartocht vrijwel vlekkeloos, hoewel er natuurlijk wel veel deining was. Tja, dat hinderlijke zwemvest moesten we niet voor niets aan. 

 

Al met al hebben we een paar uur heerlijk gezeild. Alhoewel, gezeild... Ik zal eerlijk toegeven dat ik qua zeilen - het verplaatsen en strak trekken van de zeilen - niets heb gedaan. Het waren voornamelijk de jongens die het zware werk deden, terwijl de andere twee meiden en ik relaxten en over het water uitkeken. Of... in één enkel geval sliepen. Nee, ik heb niet geslapen, hoewel ik het wel heb geprobeerd. Na een paar uur op het water keerden we terug naar de have. Daar aangekomen was het nog best wel een uitdaging om weer van boord te komen. Ik werd aan alle kanten geholpen, maar juist daardoor werd ik een soort van ingesloten en kon ik geen kant meer op. Vervolgens zijn we weer met de bus naar school gegaan en werd ik daar opgehaald door mijn moeder. Hoewel het een geweldige dag was geweest en een unieke ervaring om op zo'n zeilboot het water op te gaan, was het iets minder fijn dat ik pas om kwart over acht in de avond thuis was. 

We voeren schuin tegen de wind in. Ik heb geleerd dat dat beter is dan recht met de wind mee wanneer er een vrij harde wind staat, omdat je anders ongelofelijk snel weg zeilt en je terug tegen de wind in moet. Recht tegen de wind in zeilen gaat natuurlijk helemaal niet. Ook weet ik nu wat een 'schijnbare wind' is. Dat is de combinatie van de windrichtingen van de natuurlijke wind, en de vaarwind, die de boot creëert wanneer hij vaart. Op die schijnbare wind zeilt de boot. Hmm... ben ik nog te volgen?

Even terzijde: gisteren was een bijzondere dag, maar vandaag was ook niet oninteressant. Mijn allerbeste vriend Tom is vandaag jarig en om dat te vieren besloot ik hem te trakteren in het restaurant in het hoofdgebouw van onze school. Dit liep helaas een beetje in de soep.... ahh, lekkere bospaddenstoelensoep! O, ik bedoel, het ging dus niet helemaal zoals gepland. Eerst kreeg Tom zowat een hartaanval, omdat hij erachter kwam dat zijn smartphone niet in zijn tas zat. Later bleek gelukkig dat deze smartphone gewoon in zijn klas lag, maar tijdens onze lunch in het restaurant zat Tom natuurlijk helemaal in de stress. Ook kregen we onze bestelling vrij laat, waardoor we haastig moesten eten. Bij de kassa moet je namelijk kaartjes trekken en de nummers die daar op staan worden omgeroepen. Meestal. Maar mijn bestelling werd niet omgeroepen, dus ten eerste kreeg ik mijn lunch laat en ten tweede was deze afgekoeld. Alles bij elkaar werd het lunchen in het hoofdgebouw niet zo denderend als we het ons hadden voorgesteld, maar ik heb mijn allerbeste vriend wel kunnen trakteren.

 

Tom heeft vanaf vandaag officieel zijn nieuwe weblog gelanceerd. Klik hier om deze te lezen.