De Elfsteden Tandemtocht

Over twee weken is het zo ver: ik ga voor het eerst in mijn leven actie voeren voor Serious Request! Voor mij is dit dus echt een moment om bij stil te staan. Met school gaan we de Elfstedentocht (ongeveer 200 kilometer) fietsen in twee dagen. Voor het goede doel natuurlijk!

Het thema van Serious Request 2013 is: kindersterfte door diarree. Elk jaar sterven ruim 800.000 kinderen aan diarree. Daar moet natuurlijk wat aan gedaan worden. Daarom zijn er door vele mensen acties georganiseerd om de Dj's in het Glazen Huis te helpen zo veel mogelijk geld te verzamelen. Ik vind het echt heel erg gaaf om dit via internet te volgen, maar zelf meedoen aan een actie, dat heb ik nog nooit gedaan. Ik ben blij dat onze school zo actief is! Ik hoop trouwens wel dat ik het fysiek aankan, want 200 kilometer fietsen in twee dagen is niet niks. Bovendien wordt deze Elfstedentocht op tandems afgelegd, omdat de meesten van ons te weinig zien om zelfstandig te kunnen fietsen. We blijven ook overnachten in Friesland. Het wordt dus een heel avontuur. Ik ben benieuwd!

De actie is ook te volgen via deze Facebook pagina. Ook zoeken we nog steeds sponsoren. Ik zou het echt ontzettend aardig vinden als je een klein bedrag zou doneren om onze actie te steunen. Het hoeft niet veel te zijn. Alle kleine beetjes helpen! We willen natuurlijk het liefst een groot bedrag laten zien aan de drie Dj’s, zodat er veel kinderlevens kunnen worden gered. Doneren kan hier. Alvast bedankt!!

"Better Than Being There?!"

Misschien heb je het nog nooit meegemaakt: een live concert bijwonen in een bioscoop. Ik heb dit afgelopen week mogen ervaren en ik moet zeggen dat het een bijzondere, unieke, maar toch ook eigenaardige ervaring was. Zoals je waarschijnlijk al vermoedt gingen we (mijn moeder en ik) naar een concert van Keane, mijn favorite band. Ze gaven een concert in Berlijn, dat, om de release van hun nieuwste album "The Best Of Keane" te vieren, over de hele wereld in duizenden bioscopen uitgezonden werd. In een van die bioscopen, ergens in een bescheiden plaatsje in Nederland, zat ik naar ze te kijken. Wat ik toen nog niet wist was dat Tom, mijn levenslange, allerbeste vriend, toen ook naar ze keek in een andere bioscoop in Nederland. Het was voor hem de eerste keer dat hij ze echt live hoorde. Een ding is zeker: Tom wil nu nooit meer een slecht woord over Keane horen!

We arriveerden nogal vrog bij de bios. Ik was ontzettend benieuwd naar hoe het zou zijn, zo'n live concert op het witte doek. Ik had er hoge verwachtingen van. Op de officiële site van Keane had bij de aankondiging dat hun "Best Of" concert live gestreamd zou worden in bioscopen niet voor niets gestaan: "Better than being there!". Omdat we zo vroeg waren konden we de laatste stukjes van de soundcheck nog zien. Ik weet niet of ze die in alle bioscopen uitgezonden hebben. Daarna begon de echte show. Als eerst kregen we een kort interview met de mannen van Keane te horen. Daarna betraden ze het podium. Jesse, de bassist, kon helaas niet aanwezig zijn bij het concert, omdat zijn vrouw elk moment kon bevallen van hun tweede kindje.

Keane trapte af met “Bend and Break”, een vrij snel nummer dat ik persoonlijk heel erg mooi vind. Maar om eerlijk te zijn vind ik persoonlijk alle nummers van Keane heel erg mooi. Daarna kwam “Sovereign Light Café”, hun grote hit van vorig jaar, langs. Dit was best bijzonder, omdat ze die meestal aan het einde van het concert spelen. De setlist was dit keer sowieso vrij ongebruikelijk, met veel nummers erin die ze al een tijdje niet meer live gespeeld hadden. Een genot voor alle Keane fans dus.

		The Best Of Keane Live in Berlijn Diavoorstelling weergeven Alles downloaden

En dan nog wat over de kwaliteit van de stream: soms werd de show onderbroken door een korte pauze waarbij het beeld en het geluid er voor een paar seconden mee stopten. Elke keer als dat gebeurde kreeg ik een hartverzakking, omdat ik bang was dat de hele boel zou uitvallen. Gelukkig is dat niet gebeurd en ging de show na zo'n onderbreking gewoon door.

Alles bij elkaar was het dus een fantastische avond. Het was wel een aparte ervaring om in een bioscoop naar een live optreden te kijken. Vooral omdat ik niet echt in staat was om mee te zingen en zeker niet om mee te dansen. Tijdens het concert vorig jaar in de HMH kon ik dat wel. Ook vond ik het nogal storend dat sommige anderen in de bios de hele tijd aan het praten waren. We waren trouwens maar met heel weinig. Een stuk of dertien mensen zaten er in de zaal. Dit kwam omdat er vrij veel bioscopen in Nederland waren die het concert uitzonden. In een daarvan zat Tom met zijn ouders. Die hebben er ook van genoten.

Deze video heb ik zelf gemaakt. Een korte samenvatting van het Keane concert.

De Lammetjes "On The Road"

Nog nooit heb ik indrukwekkende reizen naar Zuid-Amerika of Australië gemaakt. Zo ver ik weet heb ik ook nog nooit een voet buiten Europa gezet. Nu heb ik daar nog alle tijd voor. Ik ben ten slotte nog maar vijftien (over een paar dagen zestien). Het lijkt me echt gaaf om een keer naar Australië te gaan. Of naar Curaçao of China. Maar hoe graag ik ook naar een land buiten Europa wil, het liefst wil ik naar Engeland. Voor mij is dat het Perfecte land. Helaas, deze zomer zijn we niet naar Engeland gegaan en ook niet naar Curaçao of China. Het was weer een land in Europa met de naam Hongarije. Ik ben hier al zo'n drie keer geweest. Gelukkig raak je niet zo snel op dat land uitgekeken. Het verschilt namelijk nogal van Nederland. Er heerst meer armoede en de cultuur is ook wel anders. In ieder geval de taal. De communicatie verliep dus niet altijd even soepel. Vooral niet tijdens het bestellen van eten of drinken in een restaurant.

 

Op dinsdag 30 juli vertrokken we. Met een volgeladen auto trokken we Duitsland in, waar we overnachtte in een klein hotel. Het was een mooi, klein dorpje waar we waren. Hier een paar foto's.

 

 

 

 

 

 

Die laatste foto (ik weet dat mijn vinger op die laatste twee foto’s te zien is) is de voorkant van ons hotel.

 

We bleven daar één nacht. De volgende ochtend gingen we na het ontbijt direct door naar Hongarije. Door Oostenrijk heen. Hier een paar foto's van de Oostenrijkse bergen. Mijn zusjes vinden deze foto's erg mooi...

 

 

Z

We kwamen rond een uur of vier Hongarije binnen. Daar zochten we een hotel vlak bij de grens op. Hongarije mag dan misschien niet een land van luxe zijn, maar het hotel waar we belandde vond ik beter dan dat in Duitsland. We hadden een balkon, het was veel goedkoper en er was Wi-Fi op onze kamer. En, wat ook heel belangrijk was in die hitte, er was airco. Het was bijna jammer om de volgende dag weer verder te gaan. We gingen naar de camping waar mijn oom en tante stonden en bleven daar een middagje. Toen gingen we naar een andere camping aan de overkant van het meer om daar de tent op te zetten. Onze oom en tante zouden daar twee dagen later arriveren. Zij hadden een vakantiehuisje geboekt. (bofkonten!) Het was nog een heel gedoe voor mijn vader om de tent op te zetten, maar uiteindelijk, na veel pijn en moeite, stond ie toch.

Daarna konden we rustig aan doen. Acht dagen lang hebben we rustig aan gedaan. Toch werden we twee keer geplaagd door een windhoos die bijna onze tent weg blies. De eerste keer duurde het tot een uur of één. De tweede keer was het echt een ramp. De hele nacht door waaide het. En dan was het ook nog eens onze laatste nacht. We konden nauwelijks slapen in die schuddende, doorbuigende tent. De nacht daarna sliepen we gelukkig weer in een hotel in Duitsland en die dag daarna waren we weer thuis.

 

Om dit verhaal mooi af te sluiten nog wat foto’s van een aantal zwanen die op een ochtend op het meer dobberden:

Klein Beginnen

Een paar maanden geleden is onze geliefde kat Theo verdwenen. Sindsdien hebben we hem niet meer gezien. We vragen ons natuurlijk af wat er met hem gebeurd is, maar ik vrees dat we daar nooit achter zullen komen. We missen hem natuurlijk nog steeds - hij is bij ons geboren en we hebben hem dus opgevoed - maar wachten tot hij terugkomt heeft geen zin. Mijn moeder had ook contact gezocht met de dierenambulance en het asiel om te vragen of zij Theo misschien hadden gevonden, maar nee. Daarom hebben we, na maanden gewacht te hebben, besloten om een nieuw katje in huis te halen. We zijn nou eenmaal dol op ze!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Zijn naam is Jesse. Hij is zeven weken oud en woont sinds vandaag bij ons in huis. Het is wel even wennen voor hem, maar hij is vrij rustig.

 

 

 

J

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Jesse, die naam hebben mijn zusjes en ik hem samen gegeven. Maar, stiekem heb ik hem in stilte vernoemd naar Jesse Quin, de bassist van Keane…

Projectweek

Ik heb mezelf deze week overtroffen door twee keer, ik herhaal: twee keer, voor de school te zingen. De tweede keer was zelfs met familie van andere leerlingen er bij. Voor mijn doen is dat best bijzonder, want ik ben er - nu nog steeds - van overtuigd dat ik niet kan zingen. Vroeger dacht ik van wel, maar ik hoorde ooit mijn eigen gezang terug op een bandje en raakte een soort van getraumatiseerd. Ondanks dat konden mijn vrienden me overhalen om toch mee te zingen. Ik ben eigenlijk wel blij dat ik het gedaan heb. Open staan voor nieuwe dingen is erg belangrijk voor je ontwikkeling.

Deze hele week was bijzonder. We hebben nauwelijks les gehad. Het was een projectweek waarin we verschillende workshops volgden. Een van mijn leraren zei dat de week er was om te ontdekken waar je goed in bent. Ik vind dat wel een mooi idee. Zelf geloof ik er in dat iedereen talent heeft. Het is alleen soms wel moeilijk om te ontdekken welk talent je zelf precies hebt. Een van mijn vrienden bijvoorbeeld is ongelofelijk goed op de piano. Wat hij allemaal kan spelen... echt wonderlijk. Iedereen zegt dat hij talent heeft, maar als hij nooit in aanraking was gekomen met de piano, had hij ook nooit ontdekt hoe goed hij kon spelen. Tenminste, dat is mijn theorie. Er zijn natuurlijk ook mensen die zeggen dat er maar een paar zijn die echt talent hebben en dat ook gewoon weten. Daar geloof ik niet in.

Op donderdag gingen we naar de dierentuin. Daar kregen we een rondleiding die speciaal voor ons slechtziende en blinde mensen was aangepast. Hieronder een paar foto's:

 

 

 

Vrijdag was de finaledag. Op die dag mochten ouders komen kijken naar alles wat we in de projectweek, tijdens de workshops, hadden gemaakt. En... ik moest zingen. Woensdag had ik al gezongen voor de school, maar dat was meer een oefening. Op vrijdag was het échte optreden met een veel groter publiek. Iedereen zei tegen me dat het goed ging. Maar ik weet het nog niet zo zeker. Ik hoop maar dat niemand het heeft opgenomen...

De Verhuizing

Het is niet zo maar iets, een verhuizing. Het brengt een hele hoop gedoe met zich mee. Nu heb ik het geluk dat ik één keer in de twee weken terugkeer naar mijn andere huis, want dan hoeft alles niet in één keer verplaatst te worden. Ondanks dat was het nog best stressvol. Ik ben echt blij dat alles nu achter de rug is. Mijn kamer is veel groter dan de kamer die ik eerst had. Het hele huis is groter. Ik woon nu wel een heel stuk verder weg van mijn school, dus ik moet veel langer reizen. Op maandag moet ik er om kwart over vijf uit. De rest van de week gaat mijn wekker om half zes. Ondanks dat verre reizen ben ik blij dat we verhuisd zijn. Ik was echt toe aan een nieuw begin. Ik vind het natuurlijk wel jammer dat ik mijn vader een stuk minder zie, maar wanneer ik hem zie is dat wel extra speciaal.

 

 

Toen ik voor de eerste keer mijn nieuwe huis en kamer zag, was ik heel erg verrast. Alles zag er zo mooi en nieuw uit! Ik vond het heerlijk om mijn nieuwe kamer in te richten. Dat zou je misschien niet van mij verwachten, maar het is wel zo. Mijn kamer bevindt zich op de zolder, net als die van mijn jongere zusje. De rest slaapt op de eerste verdieping. Het is lekker rustig, zo op zolder. Toch kreeg ik niet veel slaap tijdens de eerste nacht in het nieuwe huis. Ik werd erg vroeg wakker en kon daarna niet meer in slaap komen. Het zal de opwinding wel geweest zijn. Twee dagen na mijn aankomst gingen we terug naar het andere huis om nog wat spullen op te halen, waaronder mijn computer. Die zelfde middag stond hij al in mijn kamer, maar ik had nog geen Internet. Dat heb ik vorige week pas gekregen. Dat verklaard ook waarom ik zo lang niet meer geblogd heb.

 

Al met al viel het heel erg mee met de troep en de stress. Tenminste, dat vind ik. Het is allemaal goed verlopen en er is niet zo veel verandert als ik dacht. Ik leef nog steeds hetzelfde leven met dezelfde mensen, en ik heb nog steeds de droom om schrijfster te worden. Dat is trouwens mijn goede voornemen voor 2013, om mijn carrière als schrijfster leven in te blazen. Ik weet dat dat heel moeilijk kan worden, maar ik doe gewoon mijn best. Meer dan dat kan ik niet doen.