Vandaag heb ik een stap gezet in de richting van een angstwekkend bestaan als hbo-studente. Een grote stap was het echter niet. Ook heb ik niet het gevoel dat ik iets overwonnen heb vandaag, maar het was leerzaam en interessant. Wat ik heb gedaan? Ik heb een bezoek gebracht aan een open dag van de hogeschool waar ik misschien mijn vervolgopleiding wil doen. We zijn niet erg lang gebleven, maar lang genoeg voor een goede eerste indruk. Hoop ik.
Studeren… ik word al zenuwachtig als ik er aan denk. Vakken volgen op een school die NIET aangepast is aan mijn vermogens, terwijl ik mijn hele leven op scholen heb gezeten waar dat wel het geval was. Daarnaast moet ik er elke dag zelf met het openbaar vervoer naartoe reizen, met een reistijd die ruim een uur bedraagt. Dat is wel even iets anders dan tien minuten in een bus - een reis die ik moest maken voor mijn stage en de enige keer dat ik echt alleen met het ov heb gereisd. Grotere klassen met medestudenten die (waarschijnlijk) niets van mijn beperking begrijpen, meer werkdruk, een nieuwe omgeving… Natuurlijk is de overgang van middelbaar onderwijs naar hoger onderwijs niet alleen voor mij moeilijk. Iedereen zal dat lastig vinden, toch? En ja, ik kies er zelf voor. Nou ja… dat is niet helemaal waar. Als ik de garantie zou hebben dat mijn boeken en verhalen echt zouden aanslaan bij een groot publiek, en als school het niet zo belangrijk zou vinden dat ik zal gaan studeren, zou ik het waarschijnlijk niet doen. Hoewel, het draagt natuurlijk wel bij aan mijn ontwikkeling. Niet alleen leer ik weer wat bij, maar ook leer ik omgaan met stressvolle situaties (in mijn geval is dat reizen met het ov) en communiceren met leeftijdsgenoten die geen beperking aan de ogen hebben.
Hoe dan ook, vandaag zette ik mijn twijfels over een vervolgstudie tijdelijk opzei en ging ik met frisse moed (lees: amper bedwongen zenuwen), vergezeld door mijn ouders, naar ArtEZ hogeschool voor de kunsten in Arnhem, de school die tot nu toe mijn voorkeur heeft. Op deze school kan ik een opleiding Creative Writing volgen. En ja, dat is wat ik echt wil. Toen we naar het hoofdgebouw van deze school liepen, hebben we gelijk even gekeken of het (voor mij) goed bereikbaar is met het ov, en ja, dat is het. Pluspunt 1. Het is schat ik maar zo’n vijf à tien minuten lopen vanaf het station, langs één rechte weg. Eenmaal aangekomen op onze bestemming werden we hartelijk ontvangen en konden we vrij snel doorlopen. In een benauwde ruimte vol aandachtig luisterende geïnteresseerden kregen we informatie te horen over de studie, de verschillende vakken en wat je na de opleiding zou kunnen doen. Het sprak me erg aan. Pluspunt 2. Na afloop spraken we een docent aan en vroeg ik, gezien hij eerder had gezegd dat hij bij zijn vakken ook veel aandacht besteedde aan visuele mogelijkheden, hoe dat moest als hij een visueel beperkte leerling onder zijn hoede zou krijgen. Hij gaf aan dat hem dat juist interessant leek. Kijken wat de mogelijkheden daarmee waren. En nee, hij stond er niet afwijzend tegenover. Pluspunt 3.
Als je er op let zul je merken dat je visueel beperkten op de vreemdste, of misschien juist normaalste, plaatsen tegenkomt. Toen we de parkeergarage van het station uitliepen bijvoorbeeld zagen we iemand met een taststok lopen. Alleen. En na de informatiebijeenkomst over Creative Writing kwamen we iemand tegen die nog minder zag dan ik en misschien ook een opleiding bij ArtEZ wilde volgen. Niet dezelfde als ik, maar toch komt het vertrouwde dan wel iets dichter bij.
Tot nu toe ken ik deze school drie punten toe. Misschien verandert deze score nog tijdens de meeloopdag in maart. En hoewel ik me niet voel alsof ik vandaag iets overwonnen heb, voel ik me wel een klein beetje wijzer.
